Ming-guh-la-ba!

Eindelijk een plekje gevonden waar het internet goed werkt en ik in de airco kan schrijven!
Ik heb zoveel gezien, ik begin maar op de helft van mijn reis, in de trein van Hsipaw naar Pyin Oo Lwin, omdat dat z on mooie treinrit was.
Myanmar heeft iets sprookjesachtigs, tenminste, tijdens het wandelen en de treinrit door het platteland.
De trein rijdt hier heel langzaam kost iets meer dan 2 euro voor 7 uur in de luxe upperclass. Los van de accommodaties en (nacht) bussen is alles spotgoedkoop. Eten doe je voor een euro en op de markt voor 10 cent. In de schommelende wagon met open ramen rij je voorbij maïsvelden met zwaaiende boeren, dorpjes met zwaaiende kinderen, overal vlindertjes, de mooiste kleuren groen en de prachtigste vogels (ik overdrijf niet!) Bij de grotere stations komen er verkopers langs die van alles in een mand op hun hoofd dragen, van kwarteleitjes tot de heerlijkste mango. De kinderen lijken hier zo tevreden en ze zijn zo rustig! Als ik er zo bij stil sta geven ze mijn beeld weer van de Birmese bevolking, heel vriendelijk en rustig dus. Het is fijn om in een land te zijn waar je makkelijk oogcontact maakt en een glimlach krijgt. Als je een probleem hebt, schiet overal hulp tevoorschijn en beginnen de mensen te discussiëren over de beste aanpak om je te helpen. Er wordt tegoed gekocht zodat je kunt bellen of, zoals gister, bij een lekke scooterband wordt zonder nadenken de scooter uitgeleend. Tijdens de 2 wandeltochten die we gedaan hebben (waarbij we sliepen bij boeren,dat was bijzonder!) leek de aarde in volle bloei te staan. Het weer is er ook perfect voor: veel zon en veel regen. Soms dagen achterelkaar, (3 dagen wandelen door de modder) dan weer dagen niet.In het landschap verschijnt hier en daar een gouden tempel, zelfs de kleinste dorpjes hebben er 1. De boeren zijn arm, werken 7 dagen per week voor 2 euro per dag en blijven toch vrolijk naar je zwaaien als je langsloopt. Alles is hier anders dan thuis, mensen geven niet om schone wc's , orde en opgeruimde huizen. Toch lijken ze er wel van te dromen, in de huisjes vindt je regelmatig kitscherige posters met 1 van de kinderen van het gezin gefotoshopt in een prachtige roze woonkamer.
Veel mannen dragen lange rokken (longi's),kauwen op pruimtabak waardoor ze afgebrokkelde rode tanden hebben en vinden het heel normaal om roze of rode nagellak te dragen. De bevolking lijkt een mengeling van de buurlanden India en China, maar ook van Nepal. Myanmar lijkt op Nepal vind ik, alleen dan tropisch, zonder Himalaya en minder toeristisch. Ook hier kom je overal monniken tegen en ze zijn veel meer gericht op contact dan dat ik had verwacht! Ze geven je gerust een hand, een rondleiding, of een snoepje om je te verwelkomen in Myanmar.De bevolking is voornamelijk boeddhistisch, maar ook hindoeïstisch en moslim. Tijdens de ramadan wordt er op verschillende plaatsen 24 uur lang gebeden, met een luidspreker zodat iedereen het kan horen en mee kan doen. Een groot contrast met de saamhorigheid is de onderdrukking vanuit de regering. Daarnaast zijn er groeperingen die onderling aan het vechten zijn. Daardoor mag je als toerist niet overal komen. Los van de soldaten die je tegen komt op het plattenland, merk je hier als toerist weinig van. Om de mensen die je tegenkomt niet in verlegenheid te brengen, vraag ik er ook niet naar, maar in soms komt de angst voor de politie toch naar voren. Zo durfde niemand ons een lift te geven uit angst aangehouden te worden en was de laatste trekking pas sinds een week weer open vanwege de onrust.
Ik ben nu weer terug in Yangon, waar ik dik 2 weken geleden ook begonnen ben. Eigenlijk is vanaf het begin alles heel makkelijk gegaan. Op het vliegveld kwam ik in contact met 2 Franse meisjes en zijn we op zoek gegaan naar andere backpackers om een taxi te delen. Zo had ik gelijk een hostel en 2 leuke reisgenootjes, Fiona, een grappige Ierse vrouw en Nathan, een rustige Engelse jongen met wie ik de afgelopen tijd gereisd heb. Nu dus weer alleen, alhoewel, vanavond nog een laatste Nepalese maaltijd en chai thee bij het restaurantje om de hoek met m'n Franse kamergenote met haar Duitse vriendin en dan morgen heel vroeg op voor de zonsopgang bij de tempel. Ik was van plan om de bus naar Kyaiktiyo en daarna naar de zee te nemen, maar voel me helaas niet lekker, dus hopelijk vetrek ik morgen!

Da-daa! Liefs van Renee